Amber Scorah, inmiddels een student aan Harvard Divinity School (in iets van Religie en Samenleving), heeft met Leaving the witness – Exiting a Religion and Finding a Life, een interessant, maar eigenlijk vrij triest boek geschreven over het verlaten van de Jehovah’s Getuigen. Haar geloofstwijfel kwam er op een niet bijzonder gemakkelijk moment, namelijk midden de tijd dat ze missionaris was in China (voor de Jehovah’s Getuigen natuurlijk). Maar ze beschrijft wel mooi hoe eigenlijk juist de omgeving van China die geloofstwijfel mogelijk maakte. In China, juist door de verbodsbepalingen, golden niet dezelfde regels voor Jehovah’s Getuigen als dat hier in het westen wel het geval was. Zo wordt er langs hier afgeraden om wereldse (dat zijn mensen die niet tot de religie behoren) vrienden te maken, wordt er twee dagen in de week naar een koninkrijkszaal gegaan en wordt er verder georganiseerd gepredikt. Al dit vond/vindt in China niet plaats. Daar wordt aangeraden om zoveel wereldse vrienden als mogelijk te maken, die uiteindelijk tot je potentieel predikingsgebied behoren en wordt er enkel op zondag in het geheim aanbeden. Ook het prediken gebeurt er heel informeel. De Bijbel wordt er pas ter sprake gebracht wanneer zeker is dat dit kan en je niet te maken hebt met spionnen van de regering. Hierdoor hebben Jehovah’s Getuigen in China een iets grotere vrijheid en ruimte om eigen denkbeelden te ontwikkelen dan dat Jehovah’s Getuigen hier in het Westen hebben.
Uiteindelijk krijgt ze het voor elkaar een boeiende job als podcast-medewerker en uiteindelijk ook als presentator in de wacht te slepen. Op die manier ontmoet ze een Amerikaan, ver van China verwijderd, namelijk in Los Angeles waar ze bijna dagelijks begint mee te communiceren. Uiteindelijk komt ook het onderwerp van geloof ter sprake en krijgt hij het voor elkaar om twijfel in haar hart te zaaien. Persoonlijk vind ik zijn argumenten nogal ondermaats en verbaast het me dat een “overtuigd” Jehovah’s Getuige zich door zulke argumenten om te tuin zou laten leiden. Ik heb dan ook het gevoel dat ze nooit een bijzonder “overtuigde” Jehovah’s Getuige is geweest. Ze werd in haar kindertijd door haar grootmoeder (haar ouders waren inactieve getuigen) meegesleept naar de vergaderingen waar ze vooral een angst voor armageddon kreeg en het gevoel erbij te horen wel erg kon smaken. Uiteindelijk werd ze voor een eerste maal uitgesloten wegens hoererij, maar voelde ze zich in de wereld niet zo goed. Uiteindelijk keert ze terug door deze de liefde met die man op te geven. Eigenlijk bijzonder treurig omdat ze zelfs op haar huwelijk eigenlijk veel meer voelt voor die persoon die ze opgegeven heeft dan voor haar eigen man.
Het boek heeft een mooi relaas over haar tijd als Jehovah’s Getuige, maar ook de tijd er kort na in China, een communistisch land waar het niet vanzelfsprekend is om gelovig te zijn. Verder maakt ze ook heel duidelijk dat ze spijt heeft nooit gestudeerd te hebben (dit wordt binnen de contreien van Jehovah’s Getuigen afgeraden), wat ze tegenwoordig bijzonder goed probeert te maken.
Het boek is heel goed geschreven, maar soms dreigt ze te fel uit te weiden, ook over Chinese gewoontes, waardoor er hier en daar wel een saai stukje in te vinden is (maar misschien is dit eerder smaak). Maar bovenal is het een diep treurig verhaal van een meisje dat precies nooit haar plaats in de wereld weet te vinden. Ik hoop dat ze dat nu, als volwassen afvallige Jehovah’s Getuigen met een kindje wel heeft weten te vinden.
Leaving the Witness: Exiting a Religion and Finding a Life
Publicatiedatum: 2019
Uitgeverij: Viking
Hardcover 288 pp.
Geen reacties