Angst

Tony Attwood beschreef in zijn boek "Zelfhulpgids Asperger" ooit heel mooi hoe je van autisme kunt verlost worden: zet de persoon in een kamer en sluit de deur, ziedaar, geen autisme meer.

Terwijl ik meen dat hij het vooral op een figuurlijke manier bedoelde, namelijk dat je als ouder van een persoon met autisme nooit het autisme uit de persoon kunt halen, ervaar ik de letterlijkheid van deze beschrijving; tussen de vier muren van mijn appartement ervaar ik de beperking van mijn autisme helemaal niet. Paniekaanvallen zijn zeldzaam, ik voel me sterk, en zelfs zelfzeker… Ik bulk van vertrouwen. Het enige wat af en toe de kop op komt steken is mijn depressiviteit, maar die probeer ik steeds snel terug de kop in te drukken door heel druk bezig te blijven.

Maar als de deur opengaat staat de beperking van mijn autisme in het offensief. Dan zijn er de paniekaanvallen, de angsten, de onzekerheid over wat mij te wachten staat daarbuiten, het gebrek aan zelfvertrouwen… Zaken die mij volledig kunnen verlammen.

Ik leef op vier vierkante meter… Sommige mensen zouden zich ontzettend gevangen kunnen voelen, maar ik hoef niet meer. De stoel voor mijn computer is de belangrijkste plek van mijn appartement, en daar kan ik heel de dag zitten. Klinkt waarschijnlijk lui voor sommigen… Toch heb ik zelden een moment dat ik niet bezig ben. Studeren is namelijk mijn hobby en daar ben ik toch gemiddeld zo’n 7 à 8 uur per dag mee bezig… Rond mijn stoel liggen de boeken en cursussen opgestapeld. Elk uur verander ik van cursus… Ondertussen ben ik bezig met het schrijven van drie programma’s en doe ik wat designwerk, verbeterwerk, en schrijf ik romans. Ik doe zelden aan sport, terwijl ik altijd heel graag sport heb gedaan… Toch met ouder worden heb ik gemerkt dat het steeds moeizamer ging… Je moet er namelijk buiten voor komen, en vaak is sport een groepswerk, helaas zijn het ook altijd sporten die een partner vereisen die ik graag doe; ik heb martial arts gedaan, ballroomdancing… Helaas houd ik niet van lopen, zwemmen of fietsen, sporten die blijkbaar wel nog populair zijn voor mensen van mijn leeftijd en die je volledig op je eentje kunt dien. Maar ik zie het nut er niet van. Zoals iemand ooit zei: "Wat is het nut om te fietsen van punt A om terug uit te komen bij punt A?"

Toch gaat ook studeren niet altijd van een leien dakje.

Een cursus didactiek die ik vorig jaar volgde vertelde namelijk dat het belangrijker is om jongeren aan de maatschappij af te leveren die communicatief sterk zijn, dan mensen af te leveren die zeer technisch geschoold zijn. En dat zul je geweten hebben als je naar school gaat. De cursussen bulken dan ook van de groepswerken, waar het veel belangrijker lijkt om goed in de groep te liggen dan het werk tot een goed einde te kunnen brengen.

En precies dan slaat de angst, en zelfs de paniek, toe.

Geen 36 uur meer en ik word op school verwacht… 36 uur van wanhoop voor 4 uur labo… Het klinkt onzinnig… Waarschijnlijk is het dat zelfs ook… Maar angst is zelden rationeel. En dus kan je het gevoel niet van je afwerpen.
Mensen die roken weten heel goed wat het is om opeens zonder sigaretten te dreigen vallen; je zou bijna alles doen voor die ene peuk. Zo voelt het voor mij als ik mezelf tussen mensen moet begeven. Ik weet namelijk hoe ik overkom, ik weet ook dat niet kan nadenken wanneer er iemand die ik niet zo goed ken in mijn nabijheid verkeert, en ik weet maar al te goed, dat de woorden die ik zo nodig zal hebben op dat moment, juist dan niet zullen komen.

En ja, ik zou bijna alles doen voor die paar woorden op het juiste moment.