Oké… We naderen terug wereldautismedag…
Namelijk op 2 april is het zo ver…
En het zal raar klinken van een autist zelf, maar ik persoonlijk zit er niet zo heel erg op te wachten.
I don’t really care :$…
Maar aan de andere kant kan ik het wel begrijpen.
Hi hi, en zo heb ik het toch maar vermeld :p.
Ik geloof niet dat er heel wat mensen zijn die zich niet in de autistische community bewegen die beseffen hoe er gespeculeerd worden over hoe een Bill Gates, Mark Zuckerberg en vele anderen, succesvolle, al dan niet levende personen autistisch zouden zijn.
Over de doden vind ik het eigenlijk altijd prachtig! Er worden mensen dagelijks misgediagnostiseerd die rechtstreeks voor de psychiater zitten, laat staan dat ze een eensluidende diagnose kunnen stellen over dode personen ;).
En ja, ook ik heb mij daar al schuldig aan gemaakt. Zo zat ik een tijd geleden een documentaire over Linux te bekijken en daar kwam Linus Torvalds aan het woord, en ik dacht meteen wanneer hij aan het praten was: “Dat is zooo autistisch!”
Toch was ik onlangs met een autistische vrouw aan het babbelen die toevallig in Sillicon Valley werkt, en die topic kwam naar boven en haar veelbetekennd antwoord was: “We know how much is being speculated about the amount of autistic people in Sillicon Valley, but we actually don’t care… Till we break down and end up by a psychiatrist that is”.
En eigenlijk is het toch vaak zo?
Als gewoon persoon beland je toch zelden op de bank van één of andere psychiater wanneer je je uitstekend in je vel voelt, toch? Allé, een psychiater kost 70 euro waarvan je er zo’n 20 euro verliest (in België), dat ga je toch niet aan de bomen hangen zeker?
Je gaat toch best ook niet naar de huisarts wanneer je volkomen gezond bent?
Vaak lijkt het net of autisme wordt als uitsluitend beperkend gezien, of als uitsluitend superieur; NT’ers met een hoek af, zoals iemand het ooit noemde.
Temple Grandin, een heel bekende autistische professor zei ooit dat moest door één of ander mirakel autisme zijn uitgeroeid dat de NT (neuro-typicals, de autistische term voor zij die niet autistisch zijn) nog altijd in één of andere grot zou vertoeven, zittend voor het vuur.
Maar terecht erkent Grandin dat het vaak door begrip van de NT-wereld kwam dat ze zo ver is geraakt. Ook haar boek “Thinking in pictures” heeft ze aan haar moeder opgedragen, die een heel erg grote constante in haar leven is geweest.
Maar onlangs las ik ook dat ze heel wat brieven krijgt van autistische personen hoe ze hen inspireert om verder te vechten, en daar ben ik wel echt blij om.
Ook ik merk dat ik nergens zou zijn zonder NT’s die constant achter mij staan.
Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik overstuur was tijdens mijn eindwerk en hoe mijn begeleidster en mijn moeder met engelengeduld voor mij klaarstonden.
Newton zei ooit dat de kwestie dat hij zo groot geworden is, hij te danken had aan het feit dat hij op reuzen stond. En terwijl mijn leven en kennis op geen enkele manier zo spectaculair is en zal zijn als Newton, kan ook ik enkel beamen dat als ik iets bereik dat zelden alleen aan mezelf te danken heb.
Als ik eerlijk ben, moest ik bij mijn geboorte hebben kunnen kiezen, had ik waarschijnlijk wel gekozen voor een leven zonder autisme. Het leven is al moeilijk genoeg als je doodnormaal bent.
Wel, er komt over enkele maanden een nieuw boek uit, “Autipower” wordt het genoemd. Het wil de positieve kanten van autisme binnen het werkgebeuren gaan weerspiegelen. Daarom hebben ze ook de vraag uitgezonden naar bij voorkeur werkende autisten, die hun ervaringen hierover wilden vertellen. Daar heb ik me voor opgegeven.
In eerste instantie was ik zeer zwart-wit blij met zo’n boek. Ik ben zelf autistisch, ik werk, ik ben hogerschoold, jups, een nogal klein percentage, wat mij allerminst intelligenter of minder autistisch maakt dan lotgenoten die niet die specificaties hebben… Ik heb verschillende keren al gemerkt dat autisten die zich niet schamen voor hun autisme en het rechtstreeks bij een sollicitatie laten vallen, toch wel nog vaak naast de job grijpen.
Maar goed, het boek wordt door verschillende mensen binnen het spectrum een beetje met argwaan bekeken. Ze zien het namelijk op die manier: een beetje positief zijn is goed, maar te positief zijn is gevaarlijk, gevaarlijk omdat, zoals mijn psychiater ooit zei: Soms is autisme gewoon ronduit een beperking! Het is niet zoals je soms hoort een beetje autistisch, het zit in elke gen, en elke keer we zeer NT overkomen, is omdat we TONEELSPELEN. En als je ons lang en intens genoeg leert kennen, vallen we vaak door de mand.
Een meisje die op een podium staat en tweeduizend mensen toespreekt zonder enige vorm van zenuwen, maar geen gesprek kan voeren tegen één persoon zonder bijna een zenuwinzinking te krijgen, een meisje die beide armen heeft, de intellectuele capaciteit heeft om professor te worden, maar zich niet zelfstandig kan aankleden, een lerares die dagelijks haar kinderen de elementaire zaken van wiskunde leert, maar het verschil tussen dag en nacht niet kan aanvoelen, of een vrouw die vloeiend meerdere talen spreekt, tot Turks aan toe, maar de helft van de keren naast de clue van een gesprek grijpt, omdat ze de ambiguë woorspelingen er niet uit kan halen…
Jups, dat is ook autisme.
Geen reacties